Brander: verschil tussen versies
| Regel 32: | Regel 32: | ||
Branders voor deze brandstoffen bevatten mechanische delen om tot een bruikbare brandervlam te komen. Meestal is er bijdeze branders sprake van een drukvat met een pomp en een voorverwarmde buis om de vloeistof mee te verdampen en tot slot een vlamverdeler om tot een bruikbare brandervlam te komen. | Branders voor deze brandstoffen bevatten mechanische delen om tot een bruikbare brandervlam te komen. Meestal is er bijdeze branders sprake van een drukvat met een pomp en een voorverwarmde buis om de vloeistof mee te verdampen en tot slot een vlamverdeler om tot een bruikbare brandervlam te komen. | ||
=== Vluchtige | === Vluchtige brandstoffen === | ||
=== Gassen === | === Gassen === | ||
Versie van 20 jan 2022 23:20
Een brander is een draagbaar en licht ontworpen kookstel, bijvoorbeeld te gebruiken tijdens een hike. De verdeling van branders in verschillende categorieën is gebaseerd op het soort brandstof dat wordt gebruikt.
houtbrander
esbitbrander
spiritus- of alcoholbrander
petroleumvergasser
benzinebrander
gasbrander
Geschiedenis
De eerste draagbare brander volgens hetzelfde principe als een verfbrander werd door FW Lindqvist gemaakt in 1891 en had petroleum als brandstof. Alcoholbranders vergelijkbaar met de hedendaagse Trangia werden gebruikt in Engeland vóór 1917. Berg- en poolexpedities gebruikten al eerder draagbare branders.
Vroege branders waren vergelijkbaar met kookstellen en maakten koken gemakkelijker dan het gebruik van kampvuren. Door hun grootte en relatief hoge gewicht waren ze moeilijk te vervoeren; ze werden vooral gebruikt in vaste kampen, zoals jachtkampen of basiskampen. Dit soort kookstellen met meerdere branders is vooral handig voor kamperen met een auto of met groepen.
Het wijdverbreide gebruik van lichtgewicht draagbare branders voor rugzakkamperen begon met een groter bewustzijn van de milieu-impact die rugzaktoeristen hebben op de terreinen. Voorafgaand aan het gebruik ervan, was de gebruikelijke praktijk de bouw, voor het koken, van een kampvuur met de beschikbare materialen. De brandplekken op de grond bleven twee of drie jaar duidelijk zichtbaar tot de plek weer begroeid was. De opeenhoping van brandvlekken in populaire gebieden verschilde van de ongerepte verschijning die rugzaktoeristen verwachten, wat leidde tot een groter gebruik van branders.
Principes
Het principe van een brander bestaat uit een brandbare stof die al dan niet met tussenkomst van mechanische attributen door ontsteking een vlam produceert die het mogelijk maakt vloeistoffen of voedingsmiddelen te verwarmen. de indeling van branders in soorten op basis van brandstof houdt ook in dat die indeling de techniek om tot ontbranding van de brandstof te komen verschillend is per categorie.
Vaste stoffen
Met vaste stoffen kan een brander gebruikt worden voor het verwarmen van vloeistoffen en voedingsmiddelen. Deze branders zijn eenvoudig van vorm en bevatten eigenlijk geen mechanische onderdelen. Het gaat meest om een cilindrische of vierkant bak met beluchtingsgaten waarin vaste brandstoffen worden gelegd en vervolgens aangestoken. Voorbeelden van vast brandstoffen zijn:
- Hout: dat kunnen takken zijn of op maat gezaagde houtstukken
- Esbit: een witte vaste chemische stof in de vorm van een tablet, die met een lucifer kan worden aangestoken[1]
- Meta: een witte, sterk ruikende, vast witte stof in de vorm van een tablet, die die met een lucifer kan worden aangestoken[2].
- Kool: kool in de vorm van steenkool, briketten of antraciet worden zelden gebruikt als brandstof in branders, vanwege het ongemak van het grote volume en de zwarte stofdelen van deze brandstoffen
Niet-vluchtige brandstoffen
Niet-vluchtige brandstoffen zijn minerale of plantaardige oliën, diesel of petroleum. Kenmerk is dat deze brandstoffen niet direct gaan branden door aansteken met een lucifer. Deze vloeistoffen zijn te weinig vluchtig om op kamertemperatuur een damp te produceren die dicht genoeg is om ontstoken te kunnen worden. Daarmee zijn deze brandstoffen ook betrekkelijk veilige vloeibare brandstoffen. In branders moeten deze vloeistoffen eerst onder druk worden gezet en vervolgens tegen of door een verhit object geleid worden om voldoende brandbare damp te produceren. Door de druk uit het voorraadvat en de geforceerde dampvorming ontstaat een zeer dichte en brandbare damp die meestal via een vlamverdeler een zeer hete gasblauwe vlam oplevert die geschikt is om op te koken. Branders voor deze brandstoffen bevatten mechanische delen om tot een bruikbare brandervlam te komen. Meestal is er bijdeze branders sprake van een drukvat met een pomp en een voorverwarmde buis om de vloeistof mee te verdampen en tot slot een vlamverdeler om tot een bruikbare brandervlam te komen.
