Feike de Boer
Feike de Boer was reder, ondernemer en verzetsman tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna burgemeester van Amsterdam. Hij was lid van de Raad der Vereeniging van De Nederlandse Padvinders.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Hij was een zoon van boer en kamerlid Rients Feikes de Boer. Hij werd naar de 'Franse School' - de MULO - gestuurd, een tweejarige opleiding te Joure, in plaats van in het boerenbedrijf te gaan werken. Hierna bezocht hij de HBS, eerst twee jaar in Sneek en daarna in Deventer, omdat zijn vader daar directeur was geworden van een zuivelfabriek. Na zijn eindexamen werd hij in 1910 toegelaten als adelborst aan het Koninklijk Instituut voor de Marine in Den Helder. Toen deze opleiding was afgerond, vertrok hij in 1913 als luitenant met het fregat 'H.M. Koningin Regentes' naar Nederlands-Indië. Wegens het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog voer hij vierenhalf jaar lang op dit schip in de Indische archipel rond. Onmiddellijk na zijn terugkeer naar Nederland in 1919 verliet hij de marine en stapte hij over naar een werkkring op het vasteland bij de koopvaardij. Daar werd hij op 27-jarige leeftijd onderdirecteur van de Stoomvaart-Maatschappij Nederland in Batavia. Hij trouwde op 16 augustus 1919 met de Deense Aagot Vestesen (1888-1960). Uit dit huwelijk werden 2 dochters geboren. Na haar overlijden trouwde hij met Helene Kettner (1902-1968). Dit huwelijk bleef kinderloos. In 1934 werd hij directeur van dezelfde maatschappij in Amsterdam. Hij onderscheidde zich van de overige reders door een krachtig leiderschap, waarbij hij strengheid wist te combineren met souplesse en humor. Hij sprak Nederlands, Frans, Duits, Engels, de Scandinavische talen, Italiaans en Maleis. Hij werd voorzitter van de Scheepvaartvereniging Noord, de redersorganisatie van de Amsterdamse haven.
Tijdens de bezetting van Nederland door Nazi-Duitsland werd hij actief in de Nederlandsche Unie. De bezetter sloot hem korte tijd als gijzelaar op in Beekvliet te Sint Michielsgestel. Daarna werd hij actief voor het fonds voor zeelieden die voeren onder bevel van de Nederlandse regering in Londen, het Zeemanspot. Dit ging later op in het Nationaal Steun Fonds, de financier van het verzet.
Het College van Vertrouwensmannen, onder wie met Willem Drees, vroeg hem na de oorlog burgemeester van de gemeente Amsterdam te worden. Als burgemeester zette hij zich krachtig in voor het herstel van Schiphol en de Amsterdamse havens. In zijn korte ambtsperiode mocht hij, als dank voor de houding van de Amsterdammers in de oorlogsjaren, van koningin Wilhelmina het motto aannemen dat sindsdien onder het wapen van Amsterdam staat: Heldhaftig, Vastberaden, Barmhartig. Op 10 september 1946 nam hij ontslag, omdat hij bij KB benoemd was in de Commissie-Generaal die namens de regering een oplossing moest vinden in het conflict met de Republiek Indonesië. Naast hem hadden oud-premier W. Schermerhorn als voorzitter en de katholieke parlementariër Max van Poll in deze commissie zitting. Gedrieën hadden zij de rang van minister. Na zijn weinig succesvolle optreden in de Commissie-Generaal trok hij zich voorgoed terug uit de actieve politiek en concentreerde hij zich op het ondernemerschap. Sindsdien was hij directeur van de NSDM, destijds het grootste scheepsbouwbedrijf van Nederland. Onder zijn leiding werd het herstel van de scheepsbouw en -reparatie in Amsterdam met kracht aangepakt en kwam deze bedrijfstak opnieuw tot bloei[1][2][3].
Scouting[bewerken | brontekst bewerken]
Hij was lid van de Raad der Vereeniging van De Nederlandse Padvinders.
Onderscheidingen en eretitels[bewerken | brontekst bewerken]
- Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw (Koninkrijk der Nederlanden)
- Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau (Koninkrijk der Nederlanden)
- Commandeur in de Orde van Sint Olaf (Koninkrijk Noorwegen)
- Commandeur in de Orde van de Zwarte Ster (Republiek Frankrijk)
- Officier in de Nationale Orde van het Legioen van Eer (Republiek Frankrijk)
- Officier in de Orde van Economische Verdiensten (Republiek Frankrijk)
