Scouting Frere Jacques

Scoutpedia.nl, dé Scouting wiki
Ga naar:navigatie, zoeken
Scouting Budel
Logo Scouting Nederland.svg
Scouting Nederland
Regio Zuidoost-Brabant
nr.
 1565 
Budel ­Noord-Brabant ­Nederland
Icon girl guide.svgIcon boy scout.svg Meisjes en Jongens
Opgericht
16 juli 1947
Website
Bezig met het laden van de kaart...
51° 17' 17.79" N, 5° 35' 44.20" E
51.288276, 5.59561

RD:169 538-366 575
31U 680988m E 5685082m N

Scouting Frere Jacques is een scoutinggroep in Budel.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De Budelse verkennersgroep Frère Jacques werd opgericht in 1947 en had een eerste huisvesting op de zolder van het boerenbondgebouw tegenover de boerderij van de Zusters van Liefde in de huidige Willem II-straat. Deze gebouwen zijn in de loop van de jaren afgebroken. Spoedig kampte de groep met huisvestingsproblemen. Via de zinkfabriek Budelco kon een grote bouwkeet aangeschaft worden en met toestemming van de gemeente kon dit gebouwtje geplaatst worden op het zo genoemde paardenterrein achter de tuin van het nonnenklooster. Later stond hier de Willem II-sigarenfabriek en de Mavoschool. De bouw van deze eerste blokhut was geen succes. Wat op zaterdagmiddag met veel moeite opgebouwd werd, werd in de week erna door baldadige jeugd weer afgebroken en vernield. Ten einde raad werd de bouwkeet maar weer verkocht en bleven de groep dankzij de bereidwillige medewerking van Toon Teeuwen, de zaakvoerder van de boerenbond, nog enkele jaren op de zolder van het boerenbondgebouw gehuisvest. Helaas, in 1956 moesten de groep vertrekken. De boerenbond had de ruimte zelf nodig en aldus kwam de groep op straat te staan. De schamele bezittingen van de vereniging werden opgeslagen bij een van de leiders thuis en er kwamen plannen om te komen tot een eigen blokhut. Allereerst werd gedacht aan de bouw van een nissenhut in de boomgaard achter de jongensschool, tegenwoordig het parkeerterrein achter de Borgh. Dit was van de goedkoopste oplossingen tamelijk snel te realiseren. Gelukkig kwam kapelaan Reijmer met een beter idee om een stenen gebouw te plaatsen en met behulp van de gemeente kreeg de groep een terreintje aangewezen achterin de Broekkant. Geld voor de bouw was er niet en de subsidiemogelijkheden via de gemeente waren toen al net zo moeilijk als nu. Na een winter aanmodderen met de jeugd in de open lucht in de bossen op de Berg, bij strenge kou hier en daar bij de leden thuis in de garage of bijkeuken (de leiding moest dan op vier of vijf plaatsen zijn om toezicht te houden) vond aannemer Frans Davits uit de Herenstraat het welletjes. Via hem kon de groep van de aannemersvereniging een bedrag lenen voor de aanschaf van materialen en met behulp van diverse vrijwilligers kon met de bouw begonnen worden. Via notaris Smits werd een jeugdraad opgericht met als voornaamste doel het bijeenbrengen van de nodige penningen. Iedere inwoner van Budel kreeg op zijn of haar verjaardag een felicitatiezakje thuis met het verzoek om voor elk jaar dat men telde 1 cent in het zakje te doen. De oudere leden van de verkenners gingen deze zakjes dan weer aan huis ophalen en inleveren bij het bestuur van de jeugdraad. Eind 1957 was de blokhut in de Broekkant zover onder dak dat de groep weer in een overdekte ruimte bijeenkomsten kon houden. De leden konden elkaar bij het licht van een enkele gaslamp weer in de ogen kijken. De problemen waren echter nog lang niet opgelost en de financiële toestand werd er niet beter op. Stad en land werd er afgezocht naar oude gaslampen om de verlichting in orde te krijgen (elektriciteit was er niet). Toezeggingen om het dak te voorzien van dakleer werden niet nagekomen. Bij de bouw was geen rekening gehouden met de behoefte aan een toilet. Die moest later nog gemaakt worden met eigengemaakte betonpalen en -platen. Gelukkig was er wel waterleiding zodat er gewerkt kon worden aan een toilet met waterspoeling. Om kosten te sparen werd de meterput van de waterleiding vlak naast de straat gesitueerd. De groep kon in eigen beheer het water verder transporteren naar het gebouw en het toilet. Ook hier kreeg de groep weer te maken met mensen die het verschil tussen mijn en dijn niet kenden; op zeker moment waren alle koperen leidingen uit het toilet gesloopt en kon het leidingwater enkele dagen ongestoord weglopen. Bij het begin van de schoolvakanties in 1958 was het gebouw klaar. De mannen en vrouwen van het laatste uur konden rond zes uur in de morgen huiswaarts gaan. En om inkomsten te genereren kwam het eerste vreemde zomerkamp van ons nieuwe gebouw genieten. De verlichting was echter een groot probleem, kousjes voor de gaslampen waren nauwelijks meer te koop. Bij koud weer was er te weinig druk op het flessengas, de gasfles was plotseling leeg en de behoefte aan elektriciteit werd steeds groter. Als eerste oplossing werd gewerkt met een oud aggregaat uit het leger maar ook dat gaf vele problemen. De benzine was nog al eens op of de motor wou niet starten. Ook het toilet in het noodgebouwtje werd een grote ramp. De toegangsdeur was niet sluitend te krijgen. En het leek wel of iedere wandelaar die op het Budelse Groot Broek rondliep er behoefte aan had om van het toilet gebruik te maken. We konden wekelijks een grote hoop stront zien op te ruimen. Ook het zwembad in de Cranendonckse bossen was voor de groep een groot probleem. Jeugdige bezoekers die daar werden verwijderd vierden hun baldadige streken op het groepshuis bot. Menige keer kwam men van een zomerkamp terug om het groepshuis half afgebroken terug te vinden.

Midden jaren zestig is er toen een kleine uitbouw aan de blokhut bijgekomen waar een keukentje, een wasruimte en toiletten in kwamen. Schone toiletten was ook wel een 'must' want de verkenners kregen in die tijd kleine broertjes, welpen genaamd. De leiding hiervan bestond in die tijd enkel en alleen uit vrouwen en die hadden wel eens behoefte aan een schoon toilet.

Enkele jaren later is de aansluiting op het lichtnet tot stand gekomen. De totale kosten hiervan bedroegen 3000 gulden. Hiervan betaalde de gemeente en de 'raad voor jeugdbeleid' elk een derde gedeelte en de groep moest het resterende gedeelte bij elkaar zien te krijgen middels een actie 'Een heitje voor een karweitje'.

Begin jaren negentig ontstond de behoefte aan een meer eigentijds gebouw. Bouwplannen werden gemaakt, financieringsplannen opgesteld, subsidie mogelijkheden onderzocht en in 1997 durfde de groep met behulp van ouders om nieuwbouw te plegen. Na heel veel zwoegen en zweten kwam het nieuwe clubgebouw in 1998 gereed.

Speltakken[bewerken | brontekst bewerken]

De groep heeft de volgende speltakken:

Activiteiten[bewerken | brontekst bewerken]

De groep doet mee aan ... en organiseert ...

Bronnen en referenties

Cookies helpen ons onze services aan te bieden. Door onze services te gebruiken stemt u in met het gebruik van onze cookies.