Buitenleven: verschil tussen versies
kGeen bewerkingssamenvatting |
(klein beetje anders opgeschreven) |
||
| (6 tussenliggende versies door 4 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
{{scoutingprincipes}} | |||
{{scoutingmethode}} | {{scoutingmethode}} | ||
Het '''buitenleven''' | Het '''buitenleven''' is een deel van de [[scoutingmethode]]. Het Scoutingspel speelt zich meestal buiten af, maar dat is niet de enige reden. Het buitenleven is namelijk ook een deel van de scoutingmethode vanwege de verborgen opvoedende waarde die het heeft. | ||
Robert Baden-Powell, de oprichter van Scouting, koos het avontuurlijke leven van de toenmalige woudloper/verkenner, omdat hij wist dat dit grote aantrekkingskracht heeft op jongens (en hij was er natuurlijk zelf gek op, want was het zelf van beroep geweest). Een jonge vindt de natuur aantrekkelijk vanwege het avontuur: het kan gevaarlijk zijn, zodat hij zichzelf kan bewijzen, aan zichzelf én aan anderen. De opvoedende waarde zit hem hierin dat een verkenner zich leert redden in de harde natuur, met als uiteindelijke test (als [[verkenner eerste klas]]) een zwerftocht in je eentje. Dan is er niemand om te helpen en leer je zelf beslissingen nemen, zonder hulp van vrienden of leiders, dus zonder de kudde te volgen. Daarom moet het buitenleven ook primitief zijn, met zo min mogelijk luxe hulpmiddelen. En het moet uitdagend zijn, dus met risico's. Interresse in de natuur zelf is niet het hoofddoel en is in de verkennerleeftijd ook nog niet zo groot, maar dat komt daarna meestal vanzelf. | |||
Omdat deze manier van opvoeden vooral inspeelt op de interesse van jongens in de verkennersleeftijd, is het buitenleven bij meisjes of jongere speltakken soms minder belangrijk, alhoewel ook daar het spel zich vaak buiten speelt. | |||
[[categorie:scoutingmethode]] | [[categorie:scoutingmethode]] | ||
Huidige versie van 30 nov 2009 om 17:23
De scoutingprincipes van Robert Baden-Powell:
- Scoutingprincipes Scoutingmethode Buitenleven
Het buitenleven is een deel van de scoutingmethode. Het Scoutingspel speelt zich meestal buiten af, maar dat is niet de enige reden. Het buitenleven is namelijk ook een deel van de scoutingmethode vanwege de verborgen opvoedende waarde die het heeft.
Robert Baden-Powell, de oprichter van Scouting, koos het avontuurlijke leven van de toenmalige woudloper/verkenner, omdat hij wist dat dit grote aantrekkingskracht heeft op jongens (en hij was er natuurlijk zelf gek op, want was het zelf van beroep geweest). Een jonge vindt de natuur aantrekkelijk vanwege het avontuur: het kan gevaarlijk zijn, zodat hij zichzelf kan bewijzen, aan zichzelf én aan anderen. De opvoedende waarde zit hem hierin dat een verkenner zich leert redden in de harde natuur, met als uiteindelijke test (als verkenner eerste klas) een zwerftocht in je eentje. Dan is er niemand om te helpen en leer je zelf beslissingen nemen, zonder hulp van vrienden of leiders, dus zonder de kudde te volgen. Daarom moet het buitenleven ook primitief zijn, met zo min mogelijk luxe hulpmiddelen. En het moet uitdagend zijn, dus met risico's. Interresse in de natuur zelf is niet het hoofddoel en is in de verkennerleeftijd ook nog niet zo groot, maar dat komt daarna meestal vanzelf.
Omdat deze manier van opvoeden vooral inspeelt op de interesse van jongens in de verkennersleeftijd, is het buitenleven bij meisjes of jongere speltakken soms minder belangrijk, alhoewel ook daar het spel zich vaak buiten speelt.
