Bund Deutscher Pfadfinderinnen (1912–1933)
De Bund Deutscher Pfadfinderinnen was tussen 1922 en 1933 een nationale Duitse padvindstersorganisatie.
Historie[bewerken | brontekst bewerken]
De eerste padvindstersgroepen in Duitsland ontstonden in 1911 in Hamburg en in Frankfurt am Main.
In dat jaar werd ook de Deutscher Pfadfinderbund voor jongens opgericht door Maximilian Bayer, Alexander Lion en Carl Freiherr von Seckendorff. Deze drie heren hielpen Elise von Hopffgarten met het schrijven en bewerken van het Pfadfinderbuch für junge Mädchen (Scoutingboek voor Jonge Meisjes). Dit boek was bedoeld om jonge meisjes en vrouwen meer zelfstandig te maken. Het was minder patriottisch dan het boek voor de jongens en verwees naar de vrouwenbeweging die streed voor vrouwenrechten. Het werd toch ook wel weer aangevuld met activiteiten die toen meer voor vrouwen werden beschouwd, zoals huishoudkunde en tuinieren.
De Deutsche Pfadfinderbund für junge Mädchen werd in 1912 opgericht en veranderde in 1913 de naam in Bund Deutscher Pfadfinderinnen. Elise von Hopffgarten werd de voorzitster. De pfadfinderinnen werden door de Duitse staat ondersteund en zo groeide de beweging snel tot 6000 leden.
Na het begin van de Eerste Wereldoorlog richtten veel groepen zich op hulpverlening aan de bevolking. Sommige groepen concentreerden zich op het verbouwen van groenten, terwijl andere groepen vluchtelingen opvingen. Door reisbeperkingen vielen echter vele groepen uit elkaar.
Na de Eerste Wereldoorlog waren er conflicten binnen de Bund Deutscher Pfadfinderinnen. Oudere (vooroorlogse) leidsters en jongeren die tijdens de oorlog aangesloten waren verschilden van mening over het doorzetten van het verbond. Aanvankelijk werd in 1920 de oude methode bevestigd op een conferentie in Weimar. Twee jaar later werd in Jena gebroken met het verleden. De nieuwe structuur baseerde zich meer op oude Germaanse en middeleeuwse ideeën. De daarop volgende jaren werd de oriëntatie van de organisatie steeds meer gericht op de oorspronkelijke Duitse gemeenschap. In 1923 werd er samen met andere conservatieve jeugdorganisaties, de Jungmädchendienst opgericht. Vanaf 1926 promootte de Bund Deutscher Pfadfinderinnen in haar tijdschrift de Artaman-nederzettingenbeweging (een beweging die het behoud van Duitse taal en identiteit nastreefde).
In de zomer van 1933 werd de Bund Deutscher Pfadfinderinnen, net als vele andere Duitse jeugdverenigingen ontbonden door de nazi-autoriteiten.
Na de Tweede Wereldoorlog werd opnieuw een verbond van padvindsters opgericht onder de naam Bund Deutscher Pfadfinderinnen. Deze heeft bestaan tussen 1949 en 1975.
