Yvonne Groffi

Yvonne Groffi was oprichter van de Katholieke Vlaamse Meisjesgidsen (Blauwe Gidsen).

Levensloop

Zij was een dochter van Marie Albert Gustave, bediende, winkelier en caféhouder in de Luikerstraat en Marie Ursule Cordule Sweldens van Brustem. Zij was een zus van schepen René Groffi. Zij bezocht de scholen en opleidingen van Heilig Graf Sint-Truiden, de Filles de la Croix de Liège en de Sint-Lutgardisschool in Antwerpen (1926). Behaalde een laureaat van de landbouwhuishoudregentaat te Berlaar in 1932. Zij werd lerares klassieke talen aan de Lutgardisschool in Antwerpen. Koorlid bij Lodewijk de Vocht in Antwerpen en was actief voor het Davidsfonds Sint-Truiden. Zij was ijveraar van het Werk der Foorkramers. Zij trouwde op 14 januari 1939 met Maurits Vanhaegendoren. Zij schreef pedagogische handboekjes voor leidsters van jeugdbewegingen. Zij schreef onder eigen naam, maar meestal samen met haar echtgenoot. Zij overleed bij de geboorte van hun zevende kind. Ze was onder andere moeder van politicologe-sociologe Mieke Vanhaegendoren, Hasseltse vicerector en voorzitter van de Nationale Vrouwenraad.

Scouting

Zij interesseerde zich voor het jeugdwerk en werd welpenleidster bij het Vlaams Verbond der Katholieke Scouts (VVKS) in de Sint-Kristoffeleenheid te Antwerpen. Na het volgen van verschillende cursussen werd zij de eerste Vlaamse hoofdakela binnen het VVKS en was ze toonaangevend in alle leidsterscursussen.

Aangemoedigd door haar man, de toenmalige verbondscommissaris van het VVKS, richtte zij de Katholieke Vlaamse Meisjesgidsen op, ook Blauwe Gidsen genaamd, waarin zij de principes van scouting aanpaste aan de situatie van de katholieke Vlaamse meisjes. Zij beschouwde de opvoeding van kinderen en de huishoudelijke taak als een prioritaire opdracht van de vrouw en wilde dat de jeugdbeweging haar daarop hielp voorbereiden. Dat betekende: meer vrouwelijkheid in geest, doelstelling en activiteiten; een degelijke nationale opvoeding die loyauteit tegenover het Belgische vaderland combineerde met aanhankelijkheid tegenover het Vlaamse volk, en een katholieke invulling van het niet-confessionele concept van Baden Powell. De zogenaamde Blauwe Gidsen – die meer Vlaams dan Belgisch waren georiënteerd – werden na de Tweede Wereldoorlog een deel van de Katholieke Meisjesgidsen van België, maar de fusie lukte niet en in 1947 werd zij uit de hoofdleiding gezet. Ze richtte in 1952 de Lutgardis-ring op, als koepel voor Vlaamse meisjesverenigingen.

Onderscheidingen en eretitels

Bronnen en referenties

• C. de Ridder, Yvonne Vanhaegendoren-Groffi, een sterke vrouw in Vlaanderen, 1954;
• K. Bruggeman, De Blauwe Gidsen (1940-1953). Een historisch-pedagogisch onderzoek hoofdzakelijk gebaseerd op het archief van Y. Vanhaegendoren-Groffi, KUL, onuitgegeven licentiaatsverhandeling, 1982;
• K. Caignie, De Vlaamse katholieke Gidsenbeweging. 1939-1973, KUL, onuitgegeven licentiaatsverhandeling, 1995.
• NEVB Online
• erfgoud.be - Sint-Truiden