Laurens Vuyck
Laurens Vuyck was .....
Levensloop
Laurens Vuyck werd in Dordrecht geboren op 1 November 1862. Na volbracht staatsexamen werd hij student aan de academie te Leiden, waar hij studeerde onder leiding van professor Suringar, die 4 Juli 1898 zijn promotor was, toen hij promoveerde op het proefschrift: „De plantengroei der duinen”. Dit proefschrift was een direct gevolg van een opdracht, hem gegeven door de Commissie uit de Koninklijke Academie van Wetenschappen, belast met het doen van voorstellen tot het onderzoek naar de veranderingen, die de duinflora van ons land in de laatste vijftig jaar heeft ondergaan en wel in het bijzonder ten gevolge van den aanleg van duinwaterleidingen. Dr. Vuyck was toen assistent van professor Suringar en hoopte als zodanig het universitair onderwijs nog lang te dienen, maar acht dagen na zijn promotie stierf zijn leermeester en daardoor werd deze verwachting wreed de bodem ingeslagen. Hij werd leeraar in Leiden, terwijl hij tevens les gaf aan het instituut Monthey in Voorschoten. In 1903 volgde zijn benoeming tot leraar aan de Rijkslandbouwschool te Wageningen en in 1912 ging hij van deze inrichting van onderwijs over naar de Middelbare Koloniale Landbouwschool (MKLS) te Deventer. Dr. Vuyck was, evenals zijn voorganger en zijn opvolger, bioloog. Wel was hij niet in Indië geweest, maar zijn grote geleerdheid en zijn jarenlange arbeid aan de landbouwscholen te Wageningen en te Deventer, waar zijn onderwijs geheel gericht moest wezen op de tropen, vergoedden dit gemis. Dr. Vuyck had bij de oprichting der MKLS vurig gehoopt Directeur te worden, maar werd daarin teleurgesteld. Het was voor hem wel een groote vreugde, dat hij bij de vacature van Dr. Tjeenk Willink werd benoemd, ofschoon hij al den leeftijd van 64 jaar bereikt had en dat na een leven van zeer veel arbeid. Hij wordt geschetst als een man van noeste vlijt. Het directeurschap van de MKLS werd de bejaarden man op de schouders gelegd, en hij heeft het eervol vervuld, zelfs na het eindigen van dat gevreesde 65ste levensjaar. Meermalen gewerd ons de verzekering, dat hij, zowel voor leerlingen als leraren, een ideaal directeur was, die met grote belangstelling het verdere leven van zijn leerlingen volgde en zijn leraren zoveel mogelijk hun eigen gang liet gaan, overtuigd als hij was, dat vrijheid een eerste voorwaarde is voor een goede gang van zaken en een prettige geest in school. Dat het werk hem lief geworden was, blijkt wel hieruit, dat hij het niet neerleggen kon; ook niet, toen zijn eene oog vrijwel de dienst weigerde en hem waarschuwde, tijdig op te houden. De vrees voor een ambteloos leven (het vurig verlangen van zooveel anderen!) deed hem langer aanblijven dan naar menselijk inzicht goed geweest is. Inderdaad! Het laatste gedeelte van zijn directoraat moest hij in ziekteverlof doorbrengen en ten slotte moest hij het op 1 Januari 1931 neerleggen, tot hij op 19 November van dat jaar nog plotseling overleed.
