Bewerken van Omgaan met emoties

{{Omgaan met kinderen}}
Het '''omgaan met de emoties van kinderen''' kan lastig zijn. Er bestaan gelukkig goede schema's opgesteld door ontwikkelingsspsychologen die je kunnen helpen met hoe je, als opvoeder of leiding, dit het best kan. Hiervoor moet je natuurlijk wel de tijd hebben. Wat niet altijd mogelijk is als leiding van een hele groep kinderen.

Hieronder vind je een proces van 4 stappen die je als leiding kunt gebruiken om een kind dat een bepaalde emotie heeft te helpen.

== Benoemen <small>''(Stap 1)''</small>==
Beginnen kan je doen door het kind te helpen met de (onderliggende) emotie van zijn of haar gedrag te benoemen. Ook wanneer deze heel duidelijk is. Op deze manier laat je merken dat je voor deze emotie openstaat. Kinderen en jongeren weten soms ook niet direct vanwaar hun emotie komt of geven andere redenen voor ze. Ze hebben buikpijn of voelen zich ziek. Na even praten ontdekken ze zelf en vertellen ze je al snel de echte reden. Laat het kind praten en sluit in deze beginfase dicht aan bij wat het kind zegt door met een vriendelijke en neutrale toon hetgeen het kind zegt te herhalen of in andere woorden weer te geven.
 
== Erkennen <small>''(Stap 2)''</small>==
Een kind leert eigen emoties te accepteren als het merkt dat die emotie er van de opvoeder ook mag zijn. Je hoeft zeker geen schrik te hebben dat je de emotie voor het kind hier groter zou maken. In tegendeel bij erkenning en uiting vermindert de emotie en ebt ze weg. (met uitz. van emoties die voor lange tijd onderdrukt zijn, dan zal er eerst een tijdspanne van intensere ontlading komen vooralleer de emotie verminderd)

== Uiten <small>''(Stap 3)''</small>==
Het uiten van een emotie (door het kind) is erg belangrijk omdat een kind zo de fysieke spanning die een emotie oproept, kan ontladen.  Huilen heeft dus een functie! Het geeft een kind de mogelijkheid om te herstellen van lichamelijke of emotionele pijn. Je moet dus zeker niet proberen te vermijden dat een kind dat ergens mee zit dit uit door te huilen. Hou er mee rekening dat een kind is nog in ontwikkeling is en je niet dezelfde beheersing kan verwachten als bij een volwassene. In het begin van deze fase is vooral je lichamelijke nabijheid als leiding belangrijk. Probeer met je houding, je toon, en je aanwezigheid het kind te laten merken dat je er bent en hem of haar kunt troosten. Sommige kinderen 'lijken' je nabijheid op zo een moment niet te willen omdat ze schrik hebben om zich open te stellen of omdat ze gewoon zijn geworden dat ze toch niet begrepen worden. Indien je deze reden inschat, respecteer dit en laat het kind alleen. Vanaf een bepaalt moment zal hij of zij je andere signalen geven en je aanwezigheid vanaf dan juist wel appreciëren. Soms, meestal bij jongere kinderen, loopt een kind weg omdat het 'wil merken' dat je bij hem of haar wilt zijn wanneer hij of zij van streek is. In dit laatste geval is het altijd goed om het kind liefdevol vast te nemen en het zo de gelegenheid geven om in je armen uit te huilen.
Een kind zal in de fase wanneer het stilletjes aan begint te bedaren het meest open staan voor een knuffel/troostend gebaar. Niet zozeer in het begin van het uiten van de emotie.

== Verwerken <small>''(Stap 4)''</small>==
Wanneer het kind bedaart en het ergste voorbij is moet het leren omgaan met de situatie of samen een oplossing vinden. Het kan helpen om te vragen hoe het kind zich wel zou willen voelen en te bespreken wat daarvoor nodig moet zijn.
Indien de emotie impact-vol was (bijvoorbeeld bij het zien van een ongeval) kan het nuttig zijn om het kind in deze fase een alternatieve methode te gebruiken voor het verwerken zoals een tekening laten maken.
Wanneer de spanning zo goed als weg is, is het niet goed om het kind er nog voortdurend aan te herinneren en wil het gewoon kunnen doen zoals alle anderen. Bij heimwee kan je vanaf dat moment het kind afleiden met andere zaken.
Bij 'diep verdriet' (zoals bij recent sterfte van nabij persoon) is dit proces complexer dan hetgeen hierboven beschreven staat.

[[Categorie:Leiding Hulp]]