Quiquern
Quiquern is een kort verhaal in het Tweede Jungleboek van Rudyard Kipling. Het werd voor het eerst afgedrukt in oktober 1895 in de tijdschriften Pall Mall Gazette en McClure’s Magazine. Een maand later werd het bij het Tweede Jungleboek gevoegd. Het is het enige verhaal in het Tweede Jungleboek dat zich niet in India afspeelt.
Samenvatting[bewerken | brontekst bewerken]
- Leeswaarschuwing; Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.
Een Inuit-stam op op het ijs van het Noordpoolgebied dreigt te verhongeren in de strengen winter. De mensen vrezen het einden. Kotoeko de zoon van de hoofdman heeft een hond die hij naar zichzelf vernoemd heeft. De jonge spant de hond als voorste leider voor de slede. De hond echter wordt niet goed van de koude en de honger en rent weg. Kotoeko de jongen gelooft dat een geest tegen hem heeft gesproken en belooft hem dat de geest hem zal begeleiden bij het vinden van voedsel. Samen met een vriendin gaat Kotoeko op pad de ijskoude duisternis in. Plots zien ze een achtpotige geest verschijning waarin ze denken dat het “Quiquern” (*) is. Ze volgen hem tot op vaste grond. Net op het droge breekt het ijs achter hen. Hier blijkt dat de “geest” niet is wat hij lijkt. Het zijn twee honden met een harnas verbonden. De honden zijn goed gevoed en ze hebben zeehonden gevonden die ze op hun slede laden en mee terug nemen naar hun stam. Daar zijn de overgebleven leden nagenoeg dood maar er is nog leven in hen. De zeehonden worden verdeeld en iedereen voedt zich. [1]
voetnoot[bewerken | brontekst bewerken]
(*) In de mytologie van de Inuit is de Qiqirn een geest van de honden. Door de lange slanke verschijning en zijn kaalheid is hij bijzonder angstaanjagend. Qiqirn zou tevens erg dom zijn. De mensen vluchten voor hem en hij vlucht voor de mensen.
