Adri Knappert: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 10: | Regel 10: | ||
|Geboortedatum=1904/10/07 | |Geboortedatum=1904/10/07 | ||
}} | }} | ||
'''Adri Knappert''' was de eerste gildetrainer van het [[NMG]] en de eerste Nederlandse leidster die het "Blue Cord" van het internationale opleidingscentrum (Verenigd Koninkrijk) haalde<ref>[https://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010661711:mpeg21:a0145 HET JUBELKAMP VAN HET NED. MEISJESGILDE. Prinses Juliana bij de Padvindsters, Algemeen Handelsblad 27-05-1931 | '''Adri Knappert''' was de eerste gildetrainer van het [[NMG]] en de eerste Nederlandse leidster die het "Blue Cord" van het internationale opleidingscentrum (Verenigd Koninkrijk) haalde<ref name=":0">[https://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010661711:mpeg21:a0145 HET JUBELKAMP VAN HET NED. MEISJESGILDE. Prinses Juliana bij de Padvindsters, Algemeen Handelsblad 27-05-1931]</ref>. | ||
== Levensloop == | |||
Adri werkte voor het Nederlansche Meisjes Gilde in Den Haag | |||
Door het verbod op Scouting in april 1941 raakte Adri haar baan kwijt. Ze huurde van Baron van Pallandt het huis ’t Weversnest aan de Steile Oever op Landgoed Eerde. Ze gaf hier in eerste instantie onderdak aan toeristen en dit zorgde voor inkomen. Op Kasteel Eerde, niet ver van haar huis, was in de oorlog een Internationale Quakerschool gevestigd. De Quakers wilden Duits-Joodse kinderen die voor het fascisme moesten vluchten onderwijs en onderdak geven. Hieronder waren een groot aantal Joodse kinderen. Van de 53 geregistreerde joodse inwoners in Ommen zaten er 22 op de Quakerschool. Op een gegeven moment was het de vraag of de kinderen moesten onderduiken of op school konden blijven. | |||
{{bron|bronvermelding= | Philip van Pallandt, die woonde op landgoed Eerde, was betrokken bij het Utrechts Kindercomité, een organisatie die joodse kinderen liet onderduiken. Maclaine Pont was hier actief en bevriend met Philip. Hij hielp mee met het vinden van onderduikadressen en bracht Maclaine in contact met Adri. De toeristen werden vervangen door joodse kinderen en ze ving er 10 kinderen tussen de 6 en 13 jaar op. Knappert onderwees ze in moed, uithoudingsvermogen, overleven en respect voor de natuur en de naasten. Het succesvolle netwerk rond de Joodse onderduikers op Eerde begon de aandacht te trekken. De situatie werd gevaarlijk geacht en daarom moest Knappert begin 1944 van Eerde vertrekken. Ze bracht met behulp van Ankie Stork, de contactpersoon van het Utrechts Kindercomité in Overijssel, de kinderen naar Lemele en Hellendoom. Adri verbleef met de kinderen op landgoed Eelerberg bij Hellendoorn, eigendom van professor F.A. Vening Meinesz uit Utrecht. Er was hier veel ruimte om de kinderen onder te laten duiken maar toen er vragen gesteld werden besloot ze met de kinderen voor zes week naar koloniehuis Zonnegloren (koloniehuis Zonneoord) in Ede te gaan. Bij terugkeer in Hellendoorn bleek dat de situatie niet verbeterd was. Ankie was in de tussentijd gearresteerd en dus moest Adri zelf naar alternatieve opvang zoeken. Het bleek niet mogelijk om de hele groep op 1 plek onder te brengen dus werden de kinderen op verschillende plekken ondergebracht. Adri zelf dook onder bij de familie Stork in Nijverdal, en later in Ede waar ze de bevrijding meemaakte. | ||
Na de oorlog was Adri één van de officieren die de Marva (Marine Vrouwenafdeling) hielp op te bouwen. In 1946 was ze het hoofd van de Marva in Huizen. | |||
== Scouting == | |||
Adri was één van de eerste padvindsters en als jonge leidster zat ze bij een groep in Amsterdam. Ze werd later Captain van de Pioniersters, afgekort tot Cap. In Laren was ze in 1928 betrokken bij de oprichting van een meisjesgroep op het terrein van Mejuffrouw Blijdenstein. Voordat er clubhuizen stonden had Mejuffrouw Blijdenstein oude barakken van het kamp Crailo – die voorheen van Belgische vluchtelingen uit de Eerste Wereldoorlog waren geweest – neer laten zetten op het achterste gedeelte van het terrein. | |||
In de jaren 30 was ze een van de vooraanstaande figuren in het Meisjes Gilde en expert op kampeergebied. Veel leidsters hebben cursussen bij haar gevolgd en van haar kennis en enthousiasme genoten. Ze was de eerste gildetrainer van het [[NMG]] en de eerste Nederlandse leidster die het "Blue Cord" van het internationale opleidingscentrum (Verenigd Koninkrijk) haalde<ref name=":0" />. Ze was daarnaast leidster bij de KRAVO groep in Den Haag. | |||
Samen met | |||
de [[hoofdcommissaresse]] mevr. [[E. de Koning - Uden Masman]] had zij in 1939 de leiding van het Nederlandse contingent naar de [[Pax Ting]]<ref>[https://resolver.kb.nl/resolve?urn=KBNRC01:000057009:mpeg21:a0014 HET PAX TING IN GÖDÖLLÖ Algemeen Handelsblad 19-07-1939]</ref>. | |||
Toen de oorlog uitbrak bewees ze wat ze niet alleen organisatorisch, maar ook innerlijk waard was. Ze hielp vluchtelingen en zette zich met heel haar persoonlijkheid, samen met leiding en de padvindsters van haar groep in voor vervolgde landgenoten. | |||
Na haar diensttijd kwam ze terug bij de NPG als trainster en van 1946 tot 1948 was ze lid van het Hoofdbestuur van de NPG. | |||
==Onderscheidingen en eretitels== | |||
Op 31 mei 1988 ontving ze, evenals enkele dappere personen uit Lemele de Israëlische Yad Vashem onderscheiding Rechtvaardige onder de Volkeren, voor hulp aan Joodse kinderen en volwassenen<ref>Knappert Adriana (yadvashem.org)[https://righteous.yadvashem.org/?search=knappert&searchType=righteous_only&language=en&itemId=4043307&ind=0]</ref>.{{bron|bronvermelding= | |||
*[[vrijheidsnl:Adri Knappert|vrijheid.scouting.nl]] | *[[vrijheidsnl:Adri Knappert|vrijheid.scouting.nl]] | ||
*[https://stadsarchief.breda.nl/collectie/archief/genealogische-bronnen/deeds/48dbf065-9196-8447-4b44-d76106c46c2a stadsarchief.breda.nl] | *[https://stadsarchief.breda.nl/collectie/archief/genealogische-bronnen/deeds/48dbf065-9196-8447-4b44-d76106c46c2a stadsarchief.breda.nl] | ||
Versie van 11 feb 2023 17:47
Adri Knappert was de eerste gildetrainer van het NMG en de eerste Nederlandse leidster die het "Blue Cord" van het internationale opleidingscentrum (Verenigd Koninkrijk) haalde[1].
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Adri werkte voor het Nederlansche Meisjes Gilde in Den Haag
Door het verbod op Scouting in april 1941 raakte Adri haar baan kwijt. Ze huurde van Baron van Pallandt het huis ’t Weversnest aan de Steile Oever op Landgoed Eerde. Ze gaf hier in eerste instantie onderdak aan toeristen en dit zorgde voor inkomen. Op Kasteel Eerde, niet ver van haar huis, was in de oorlog een Internationale Quakerschool gevestigd. De Quakers wilden Duits-Joodse kinderen die voor het fascisme moesten vluchten onderwijs en onderdak geven. Hieronder waren een groot aantal Joodse kinderen. Van de 53 geregistreerde joodse inwoners in Ommen zaten er 22 op de Quakerschool. Op een gegeven moment was het de vraag of de kinderen moesten onderduiken of op school konden blijven.
Philip van Pallandt, die woonde op landgoed Eerde, was betrokken bij het Utrechts Kindercomité, een organisatie die joodse kinderen liet onderduiken. Maclaine Pont was hier actief en bevriend met Philip. Hij hielp mee met het vinden van onderduikadressen en bracht Maclaine in contact met Adri. De toeristen werden vervangen door joodse kinderen en ze ving er 10 kinderen tussen de 6 en 13 jaar op. Knappert onderwees ze in moed, uithoudingsvermogen, overleven en respect voor de natuur en de naasten. Het succesvolle netwerk rond de Joodse onderduikers op Eerde begon de aandacht te trekken. De situatie werd gevaarlijk geacht en daarom moest Knappert begin 1944 van Eerde vertrekken. Ze bracht met behulp van Ankie Stork, de contactpersoon van het Utrechts Kindercomité in Overijssel, de kinderen naar Lemele en Hellendoom. Adri verbleef met de kinderen op landgoed Eelerberg bij Hellendoorn, eigendom van professor F.A. Vening Meinesz uit Utrecht. Er was hier veel ruimte om de kinderen onder te laten duiken maar toen er vragen gesteld werden besloot ze met de kinderen voor zes week naar koloniehuis Zonnegloren (koloniehuis Zonneoord) in Ede te gaan. Bij terugkeer in Hellendoorn bleek dat de situatie niet verbeterd was. Ankie was in de tussentijd gearresteerd en dus moest Adri zelf naar alternatieve opvang zoeken. Het bleek niet mogelijk om de hele groep op 1 plek onder te brengen dus werden de kinderen op verschillende plekken ondergebracht. Adri zelf dook onder bij de familie Stork in Nijverdal, en later in Ede waar ze de bevrijding meemaakte.
Na de oorlog was Adri één van de officieren die de Marva (Marine Vrouwenafdeling) hielp op te bouwen. In 1946 was ze het hoofd van de Marva in Huizen.
Scouting[bewerken | brontekst bewerken]
Adri was één van de eerste padvindsters en als jonge leidster zat ze bij een groep in Amsterdam. Ze werd later Captain van de Pioniersters, afgekort tot Cap. In Laren was ze in 1928 betrokken bij de oprichting van een meisjesgroep op het terrein van Mejuffrouw Blijdenstein. Voordat er clubhuizen stonden had Mejuffrouw Blijdenstein oude barakken van het kamp Crailo – die voorheen van Belgische vluchtelingen uit de Eerste Wereldoorlog waren geweest – neer laten zetten op het achterste gedeelte van het terrein.
In de jaren 30 was ze een van de vooraanstaande figuren in het Meisjes Gilde en expert op kampeergebied. Veel leidsters hebben cursussen bij haar gevolgd en van haar kennis en enthousiasme genoten. Ze was de eerste gildetrainer van het NMG en de eerste Nederlandse leidster die het "Blue Cord" van het internationale opleidingscentrum (Verenigd Koninkrijk) haalde[1]. Ze was daarnaast leidster bij de KRAVO groep in Den Haag.
Samen met de hoofdcommissaresse mevr. E. de Koning - Uden Masman had zij in 1939 de leiding van het Nederlandse contingent naar de Pax Ting[2].
Toen de oorlog uitbrak bewees ze wat ze niet alleen organisatorisch, maar ook innerlijk waard was. Ze hielp vluchtelingen en zette zich met heel haar persoonlijkheid, samen met leiding en de padvindsters van haar groep in voor vervolgde landgenoten.
Na haar diensttijd kwam ze terug bij de NPG als trainster en van 1946 tot 1948 was ze lid van het Hoofdbestuur van de NPG.
Onderscheidingen en eretitels[bewerken | brontekst bewerken]
Op 31 mei 1988 ontving ze, evenals enkele dappere personen uit Lemele de Israëlische Yad Vashem onderscheiding Rechtvaardige onder de Volkeren, voor hulp aan Joodse kinderen en volwassenen[3].
