Alexander Willem Frederik Idenburg
Alexander Willem Frederik Idenburg was een Nederlandse politicus, bestuurder en minister[1] en lid van de Raad der Vereeniging van De Nederlandse Padvinders.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Militaire loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]
Hij bezocht de HBS, vervolgens de Koninklijke Militaire Academie en werd in 1881 benoemd tot tweede luitenant in Nederlands-Indië. Hij vertrok eind 1882 naar Indië, waar hij aanvankelijk werd geplaatst bij het korps genietroepen. Uiteindelijk werd hij 1892 bevorderd tot kapitein en in 1894 ging hij met verlof naar Nederland. Hij keerde in 1896 naar Nederlands-Indië terug en kort daarop werd hij benoemd bij de generale staf. Vanaf 1896 tot 1901 was Idenburg adjudant van verschillende commandanten van het Indische leger. In 1901 werd hij eervol uit de militaire dienst ontslagen.
Politieke en bestuurlijke loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]
Hij werd in 1901 voor het kiesdistrict Gouda afgevaardigd naar de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Hij werd gekozen tot lid van de Tweede Kamer en een jaar later, in 1902, volgde hij de overleden minister van Koloniën op in het Kabinet-Kuyper tot 1905, toen het Kabinet-De Meester aan de regering kwam. In 1905 werd hij benoemd tot gouverneur van Suriname; deze functie bekleedde hij tot 1908. In datzelfde jaar werd hem het verzoek gedaan op te treden als Minister van Koloniën in het Kabinet-Heemskerk. Ditmaal duurde zijn ministerschap slechts een jaar omdat hij in 1909 benoemd werd tot gouverneur-generaal van Nederlands-Indië. Hij bekleedde de functie van gouverneur-generaal van 1909 tot 1916. Zijn bewind, zowel in Indië als in Suriname, kenmerkte zich door bevordering van de economische ontwikkeling en hulp aan de verarmde Indonesische bevolking, evenals door maatregelen tot verhoging der welvaart van deze bevolking. In 1918 werd hij weer minister, ditmaal in het Kabinet-Ruijs de Beerenbrouck tot Minister van Koloniën werd benoemd; hij moest echter, in 1919, om gezondheidsredenen, de portefeuille neerleggen. Een jaar later werd Idenburg door de Provinciale Staten van Zuid-Holland benoemd tot lid van de Eerste Kamer, waarin hij vijf jaar zitting had. In 1924 werd hij benoemd tot lid van de Raad van State. Met het bekleden van het ambt van Staatsraad trad Idenburg uit de actieve politiek. Een jaar eerder, ter gelegenheid van het zilveren regeringsjubileum van koningin Wilhelmina, werd hij benoemd tot Minister van Staat.
Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]
Hij groeide op in de Nederlands-hervormde kerk, maar werd in 1882 gereformeerd. Hij trouwde met zijn nicht Elise Duetz en kreeg zeven kinderen, van wie er vier jong overleden.
Scouting[bewerken | brontekst bewerken]
Hij was lid van de Raad der Vereeniging van De Nederlandse Padvinders van 1927 tot mei 1933[2].
Onderscheidingen en eretitels[bewerken | brontekst bewerken]
- Minister van Staat (Koninkrijk der Nederlanden, 1923)
- Ridder Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw (Koninkrijk der Nederlanden)[3]
- Grootkruis in de Orde van Hendrik de Leeuw (Hertogdom Mecklenburg, 1910)[4]
- Grootkruis in de Orde van de Heilige Schat (Keizerrijk Japan, 1911)
- Onderscheiding der 1e klasse in de Orde van de Gulden Rijsthalm (Republiek China, 1916)
