Symbolisch raamwerk

De scoutingprincipes van Robert Baden-Powell:

Scoutingprincipes Scoutingmethode Symbolisch raamwerk

De symboliek is een deel van de scoutingmethode. Dit zijn de onderdelen van Scouting die een betekenis hebben (ergens symbool voor staan) maar ook wat in praktijk belangrijker is: het "theater" en verbeelding van Scouting, dat verder geen betekenis hoeft te hebben. De term symboliek is daarom enigzins misleidend en beperkt.

Het zit in onder andere in:

Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]

Baden-Powell was lid van de ..., die vol zit met ceremonies en waar alles een betekenis heeft. In bijvoorbeeld het Scoutingsymbool, de Franse lelie, zijn de drie punten de drie delen van de wet, de sterren de twee ogen van een welp en het geeft als kompasroos de richting aan. Zo is bij veel Scoutinggebruiken een symbool verzonnen. Echter vrijwel niemand kent ze, dus in de praktijk heeft de symboliek weinig betekenis. Belangrijker is echter alle theater en verbeelding van Scouting, die Scouting "vreemd" heeft gemaakt. De amateurtoneelspeler/komiek Baden-Powell stopte Scouting vol met vreemde gebruiken, kreten (yells), korte ceremonies, aparte namen om te voldoen de fantasie en verbeelding van de verkenners. Alles was een mengsel van ernst en kolder. "Jongens zitten vol romantiek en ze houden ervan om te 'doen alsof', meer dan ze willen laten zien. Alles wat je moet doen is hierin meegaan en je verbeelding de vrije loop laten, om aan hun verlangens tegemoet te komen." Beroemd was vroeger het Eeengonyama-gonyam lied, een Zulu-oorlogslied:

Baden-Powell, luid zingend: "Eeengonyama-gonyam" (hij is een leeuw)

Jongens, opgewekt zingend: "Invooboo. Yak bo! Invooboo" (Ja! hij is beter dan dat, hij is een nijlpaard!)

Op het eerste gezicht een onnozel ouderwets lied, maar die jongens wisten toen natuurlijk ook dat het nergens op sloeg, maar acteerden het zo serieus dat het een indrukkend schouwspel moet zijn geweest.

Een boek is een verzonnen verhaal, in een film wordt alleen maar geacteerd. Toch doet iedereen in een bioscoop, iedere lezer, eventjes of het echt is, terwijl ze tegelijk weten dat het niet zo is. Zo is ook Scouting opgezet, als het spel in een vreemde wereld die niet serieus is maar wel volsterkt serieus gespeeld moet worden. Ceremonies, het uniform, de namen, idiote liedjes, alles hoort erbij en alleen de verbeelding is de grens.

"Om het beste in de jongens naar boven te brengen, moet je (de leider) de dingen vanuit hun standpunt kunnen zien. Voor jou moet, net als voor hen, het park het dichte oerwoud worden, de rivier de wijde oceaan met zeerovers en zelfs het speelveld kan een prairie zijn met buffels en indianen, het achterstraatje een nauwe bergpas, waar bandieten en beren leven." (Verkennen voor Jongens)

Bij DWEK lukt dat in een oogwenk, die zijn in voor alles. Bij de verkenners is het moeilijker, maar ook daar geldt dat je ze zo gek kunt krijgen als de leiding is.

Scouting zat vroeger vol met die vreemde tradities. Maar buitenstaanders zitten niet in het spel en kijken er vreemd tegenaan. Door schaamte over hun oordeel, professionele nuchterheid en in 1973 een fusie van drie verschillende tradities waar conflicten werden opgelost met "gewoon zijn" is een groot deel daarvan officieel verdwenen (al leeft het in veel groepstraditeis nog voort). Scouting is gewoner geworden, maar gewoon spreekt niet tot de verbeelding.